Je kon het in de d&b-discussie al snel zien gebeuren, één kritiekpunt op iets in OOR, en al snel was men het eens: het hele blad was rot. Een mening die je tussen de regels door ook in veel andere threads, op andere forums, weblogs, etc. tussen de regels door kunt lezen. Nou zal ik zeker niet gaan beweren dat het blad briljant is, verheven boven iedere vorm van kritiek, maar hoe komt dit toch? Laten we nu dan eens echt die discussie met goede onderbouwing aangaan: wat is er zo slecht aan OOR? Wat zou er dan anders moeten? En waarom? Hoe haalbaar denk je dat dit zelf is? Etc.

Mensen, ik luister.

-- Roger Teeling (rogerteeling@hotmail.com), June 21, 2002

Answers

ik heb weinig op OOR aan te merken, de interviews zijn meestal goed en ook best vaak met ietsje onbekendere artiesten (herbert) en er zijn een hele hoop recensies. het enige waar ik me vaak aan erger is om de haverklap een interview met Kane bijvoorbeeld, terwijl er niet eens een nieuwe plaat is, maar wel weer een excuus om ze op de cover te zetten..

-- Ludo (ordinarypeopelrecs@hotmail.com), June 21, 2002.

Dat enkele grote artiesten (altijd grote) er net even iets te vaak instaan (= een artikel zonder echte aanleiding) ben ik met je eens, en irriteert mij ook. Ongetwijfeld uit commercieel oogpunt. Maar zonder dat verkoopt het blad minder, en bij slechte verkoop geen OOR. Kane is in deze een groep die het mogelijk maakt, dat er ook artikelen over bijvoorbeeld een Herbert gepubliceerd kunnen worden. Heel belangrijk: die artikelen worden wel geschreven door redacteurs die de band in kwestie erg oké vinden.

-- Roger Teeling (rogerteeling@hotmail.com), June 21, 2002.

Wat mij tegenstaat is in het verlengde van wat ze met Kane doen. Ik snap dat een blad moet verkopen, maar van Oor mag je verwachten dat ze dat niet zo opzichtig doen.

Naast Dinand, Sita, Edje K. en ga maar door op de cover gaat het wat mij betreft ook mis bij:

- Zogenaamde "artikelen" in het kader van de Marlboro Flashback (inclusief Marlboro logootje). Zet er gewoon advertentie bij, wil je? - De correlatie tussen advertentie grootte en recensie grootte is bijzonder hoog. Ook de inhoud van recensies van platen waarvoor geadverteerd wordt is over het algemeen zeer lovend. Als de adverteerder niet meer oplet wordt er "eerlijker" geschreven. Zo kan de Oor het zichzelf verkopen dat de alle recensies van de laatste 6 platen van (o.a.) REM de zin hebben "De laatste 10 jaar maken ze geen fatsoenlijke plaat, maar dit is een juweel". - Te weinig steun voor vaderlands talent. Als je 2 staat in de Moordlijst (Seedling) of ietsje lager (Zoppo) krijg je niet meer aangeboden dan iets te vertellen over welk plaatje je goed vindt. Als je Kane bent en niets uitbrengt of niets zinnigs doet krijg je 5x per jaar een artikel, waarvan 2x op de cover.

Meer van dit soort dus. Ik weet dat ze het "toonaangevend" hebben weggehaald uit hun titel, maar ze dreigen TMF "alternative nation" achtig te worden.

-- Michael (mamilo@planet.nl), June 21, 2002.

Ben het met Michael helemaal eens. Plus het feit dat de Oor niet echt meer bovenop de "muzikale" i.p.v. commerciele ontwikkelingen zit. En die opsomming aan het einde van het millenium met de beste instrumentalisten, beste bands, beste dit, beste dat. Dat was echt een misser van jewelste.....pfff. En inderdaad meer aandacht voor de vaderlandse wat meer kwalitatieve muziek, naast natuurlijk (want geldopbrengend) de girlierockers, prettyboyneogrungertjes, carnavalstechno en happydepeppypoppers. Maar sporadisch gebeurt het wel een beetje en ik wil nou ook weer niet helemAAL negatief doen. Ietsje meer voor de progressie in de muziek en ietsje minder voor de commercie, dan komt het goed.

-- martinus (martin@cheech-wizard.com), June 21, 2002.

Waar ligt de grens tussen commercie en relevantie, waarbij het eerste soms het laatste kan zijn? Het is een gerechtvaardigde vraag of de aandacht voor de Marlboro-flasbacks voortkomt uit interesse en waardering voor de bands en hun concerten of enkel uit geldzuchtige motieven. Alleen het eerste of een combinatie van beide is toegestaan, mijnerzijds, het laatste mag niet, want is in conflict met de uitgangspunten van de journalistiek.

Die positieve correlatie tussen de cd-recensies en de advertenties onderschrijf ik niet. Sterker, mij stoort het juist dat er geen correlatie lijkt te zijn. Dat bands die jubelend besproken worden, geen artikel krijgen, en bands die matig tot negatief worden besproken wel, ik noem Kane, ik noem Sita. Dit hoeft lang niet altijd puur een commercieel belang te betekenen. Koen Poolman schreef een lovend artikel over Daft Punk, omdat hij hun tweede cd geweldig vond. Job de Wit besprak in hetzelfde nummer die cd op de recensiebladzijden, en was er aanzienlijk minder over te spreken. Dan krijg je simpelweg twee goudeerlijke visies op hetzelfde product. Misschien verwarrend. Maar ook erg boeiend. Ikzelf heb geprobeerd met een artikel over An Pierlé aan te tonen dat a) als ik een cd niet interessant vind, b) ik de artiest zelf wel interessant kan vinden. Enkele voorbeelden die uiteraard niet geldig zijn voor de hele inhoud van het blad, uiteraard.

-- Roger Teeling (rogerteeling@hotmail.com), June 21, 2002.

Je 2e punt klopt inderdaad. Er bestaat mogelijk wel een correlatie van grootte van de recensie en grootte van de advertentie. Maar minder tussen positieve recensie en artikel in het blad.

Dit is mogelijk toch weer een punt die de stelling dat commerciele belangen hierbij prevaleren boven artistieke belangen te ondersteunen.

Je kunt nog zo'n diarreeplaat maken (Sita, Birgit, Kane, Di-rect, LIve en ga maar door), als het succes heeft komt er een groot en kritiekloos artikel.

Op zich vond ik het juist wel vermakelijk om een artikel te lezen dat ook door de platenmaatschappij geschreven had kunnen zijn en daarna in hetzelfde blad een negatieve recensie te lezen.

Oor doet (deed? ik heb mijn lidmaatschap al enige tijd geleden opgezegd) soms haar best met artikelen die vanuit een hogere abstractiegraad dan genoemde promo artikelen naar de ontwikkelingen in muziekland (soms zelfs t.o.v. andere maatschappelijke ontwikkelingen, dit gaf steevast boze brieven) te beschrijven.

Naar mijn idee werd dit de laatste tijd steeds minder, Oor doet gewoon standaard magazines erbij over Pinkpop, Parkpop, Lowlands en ga maar door, zonder hierbij iets over de vercommercialisering te schrijven. Volgens mij hebben de meeste bands die op Pinkpop stonden een tamelijk negatieve recensie gekregen (mag ik althans hopen), maar Oor laat zich wel weer als commercieel uithangbord gebruiken voor Pinkpop. Of gebruikt Pinkpop weer om meer nummers te verkopen.

Het gaat inderdaad om de grens tussen commercieel voor het commerciele of gewoon goede dingen beschrijven, stelling nemen enz. Of dit nu commerciele of anderszins betreft. De balans daarin is wat zoek wat mij betreft. Oor volgt, inspireert niet meer.

-- Michael (mamilo@planet.nl), June 21, 2002.

tja Oor. ik lees Oor al jaren. Met Koen Poolman heb ik zelfs nog eens een blauwe maandag samengewerkt bij Opscene. Oor is wat mij betreft een over het algemeen goed geschreven magazine. met goed geschreven bedoel ik: artikelen die dieper gaan dan wie is artiest, wat heeft hij gedaan, hoe goed is wat hij doet, welk vruchtensap vindt de artiest het lekkerst? artikelen die overigens ook wel eens in Oor staan.

Koen Poolman en Job de Wit schrijven erg goed. ik ben het inhoudelijk niet altijd met ze eens. maar dat hoort ook zo. we hebben daarin een andere insteek. overigens vind ik de artikelen die ik van Roger Teeling gelezen heb ook goed. vooral het Muse stuk kon boeien, terwijl de band me redelijk koud laat.

maar niet alles aan Oor vind ik goed. sommige artiesten vind ik eenvoudig weg niet passen in een magazine over alternatieve muziek. maar of dat aan Oor ligt?

volgens mij ligt het probleem elders: er is geen magazine links (of rechts?) van Oor. geen magazine in Nederland dat het gappende gat dat Oor links laat liggen (ah dus toch links..) opvult. En daarmee voorziet Oor niet in mijn behoefte, maar wel in die van de doelgroep.

zo ik ga me voorbereiden op Vadim en Alec Empire interview. later meer.

-- theo ploeg (theo@cut-up.com), June 21, 2002.

volgens mij ligt het probleem elders: er is geen magazine links (of rechts?) van Oor. geen magazine in Nederland dat het gappende gat dat Oor links laat liggen (ah dus toch links..) opvult. En daarmee voorziet Oor niet in mijn behoefte, maar wel in die van de doelgroep.

Mooi gezegd Theo, je slaat de spijker op z'n kop! Natuurlijk is OOR behoorlijk commercieel (altijd al geweest) maar ik heb wel het idee dat ze hierin niet verder gaat dan noodzakelijk voor haar eigen voortbestaan. In een andere disccussie meldde iemand (JoB?) dat de losse verkoop per nummer heel erg verschilt, dan ga je dus maar Kane op de cover zetten. En als je zo'n band dan interviewt moet je dat ook niet alleen maar met kritiek doen, zeker niet meer kritiek dan bij andere, kleinere bands.

En al die aandacht voor de grote popfestivals: daar spelen wel gewoon de bands die de gemmiddelde OOR-lezer leuk vindt: niet mainstream, maar ook zeker niet enorm underground. Ze doen het ook al jaren, al die gratis festival-bijlanges.En je kunt zeggen van een band als Live wat je wilt, maar het is een band die volgens mij precies in OOR past. Een serieus muziekblad voor een meer mainstream-publiek dan OOR is er immers ook niet.

Wat die moordlijst betreft: inderdaad, band als Zoppo en Seedling krijgen in de OOR zelf weinig aandacht. Er is ook praktisch niemand in geinteresseerd, zeker daar veel mensen die deze bands wel weten te waarderen geen OOR-abonnement hebben. Je kunt natuurlijk ook zeggen dat mensen die bands als Zoppo, Seedling (en vele anderen) echt heel leuk vinden niet voor OOR zouden moeten schrijven. Want dat is niet een blad dat aansluit bij hun muzikale interesse.

Goed, tot zover genoeg OOR verdedigd. Wat ik wel jammer aan OOR vind is dat ze soms zelf net doen alsof ze ontzettend underground zijn. Het zou op mij een stuk sympathieker overkwamen als ze vaker gewoon toegaven dat ze bepaalde bands over het hoofd hadden gezien.

-- Martijn @ Think Small (thinksmallzine@hotmail.com), June 21, 2002.

Wat die moordlijst betreft: inderdaad, band als Zoppo en Seedling krijgen in de OOR zelf weinig aandacht. Er is ook praktisch niemand in geinteresseerd, zeker daar veel mensen die deze bands wel weten te waarderen geen OOR-abonnement hebben.

??? Is dit niet oorzaak en gevolg door elkaar halen? Zonder te kip/ei- erig te willen doen: als een blad een lijst met "beste CD's" presenteert mag ik hopen dat dit niet gebeurd vanuit een soort "interessantdoenerigheid". Volg die bands dan ook, vooral de niet zo grote. Dan koopt de wat linkser of rechtsere luisteraar het blad vanzelf weer. Als de Oor (wat ik denk) inderdaad gewoon de Tros van muziekland is, zet die lijst dan ook gelijk helemaal vol met Blof, Kane, Moby enz. en stop met die anderen. Dan is het tenminste duidelijk.

-- Michael (mamilo@planet.nl), June 21, 2002.

Wat me aan Oor stoort is dat ze veel laten liggen, soms het blad nogal zelfingenomen is, maar vooral het feit dat het allemaal zo verdomde politiek en cultureel correct is. Vooral die Moordlijst. Wat een pretentieus zooitje. Bah. Allemaal prachtige, vooruitstrevende en kunstzinnige muziek en zo, maar het belangrijkste ontbreekt: opwinding. (Laatst nog naar Wilco geweest, ik viel bijna in slaap, de rest van de zaal vond het geweldig) Muziek die gewoon rockt en verder weinig pretentieus is, blijft meestal links liggen. Je ziet bij Oor dat de schrijvers (want een goed verhaal maken, kunnen ze wel) echt gaan voor de interessante artiesten, de artiesten met een verhaal, de rare vogels. En dat is helaas lang niet altijd mijn pakkie an. Maar Helmut Boeijen lijkt bezig met een eenmansactie om de Oor lekker ranzig te maken. Kan nooit verkeerd zijn.

Maar eerlijk is eerlijk, ik lees de Oor de laatste tijd met meer plezier dan dat ik de laatste jaren gedaan heb.

-- Wouter (wvsredactie@home.nl), June 21, 2002.

Oké mensen, hier spreekt een redacteur. Op persoonlijke titel natuurlijk² :-)

Ik denk dat OOR een paar problemen heeft.
Ten eerste de conservatieve smaak van het Nederlandse publiek. Er moet een bepaalde oplage zijn om het financieel interessant te houden. Dus schrijf je over populaire artiesten. Dat werkt doorgaans. Wat er op de cover staat, staat daar om de losse verkoop te stimuleren. Dat betekent niet dat Jody Bernal op de voorkant staat, want OOR heeft nog steeds een identiteit, hoe enorm breed we de muziek ook coveren (van Within Temptation tot Herbert, van Mary J Blige tot Sonic Youth). We schrijven dus wel over Sita, maar we zetten haar niet op de voorkant. En wat een goed artikel (van de onvolprezen Herman van der Horst) was dat, trouwens, over Sita.
De reden dat er graag mag worden gescholden op OOR is, natuurlijk, dat er eigenlijk geen alternatief is op muziekbladengebied. Eén blad kan onmogelijk iedereen te vriend houden. De één vind het te elitair, de ander te populair. Daar valt niet aan te ontsnappen.

Goed, dit ter inleiding.

-- JoB (jobwit@vpro.nl), June 21, 2002.

??? Is dit niet oorzaak en gevolg door elkaar halen? Zonder te kip/ei- erig te willen doen: als een blad een lijst met "beste CD's" presenteert mag ik hopen dat dit niet gebeurd vanuit een soort "interessantdoenerigheid".

Er zullen vast mensen zijn die graag interessant doen in hun moordlijkstje, het gros zet er gewoon in wat ze leuk vinden. En tja, in tegenstelling tot hun lezers zijn OOR-medewerkers wat meer op zoek naar nieuwe dingen, daarom staan in de moordlijst de wat meer onbekendere dingen.

Volg die bands dan ook, vooral de niet zo grote. Dan koopt de wat linkser of rechtsere luisteraar het blad vanzelf weer.

, wat een paar honderd extra abonnees oplevert, en ze een paar duizend van de huidige abonnees gaat kosten. Als de Oor (wat ik denk) inderdaad gewoon de Tros van muziekland is, zet die lijst dan ook gelijk helemaal vol met Blof, Kane, Moby enz. en stop met die anderen. Dan is het tenminste duidelijk.

De Tros van muziekland lijkt me een heel, heel erg overdreven vergelijking. Kijk, de bands die ik leuk vind staan ook zelder in OOR, vaak niet eens met een recensie. Maar het aantal mensen dat echt in muziek geinteresseerd is, zoals de menser hier op dit forum, die dus altijd op zoek zijn naar nieuwe dingen, is zo ontiegelijk klein, daar valt geen tweewekelijks blad voor te schrijven. Zelf Opscene is twee jaar terug opgeheven. Weliswaar om andere redenen (uitgever wilde niet meer, ondanks financiele voorspoed - toch, Theo?), maar het is tekenend dat er nooit een andere uitgever opstond om het zaakje over te nemen. Ik heb net het vorig jaar verschenen 30-jarig jubeleumnummer erbij gehaald: OOR is nooit enorm underground geweest, heeft altijd geschreven over de Rolling Stones, Herman Brood etc. En dus schrijft het nu over Kane, over Blof. En over Belle and Sebastian en de Moldy Peaches. En dat valt te prijzen, want met deze laatste bands zullen ze echt niet veel extra lezers krijgen. Met alle respect Michael, ik vind je ideeen van weinig realiteitszin getuigen.

-- Martijn @ Think Small (thinksmallzine@hotmail.com), June 21, 2002.

Ik snap dat een blad moet verkopen, maar van Oor mag je verwachten dat ze dat niet zo opzichtig doen.

Je kan toch alleen veel bladen verkopen als de mensen weten waarom ze dat blad moeten kopen? Ik snap eerlijk gezegd niet wat je bedoeld.

Zogenaamde "artikelen" in het kader van de Marlboro Flashback (inclusief Marlboro logootje). Zet er gewoon advertentie bij, wil je?

Ben ik het helemaal mee eens. Heb ik binnenskamers ook aangekaart. Ik vond het geen reden om meteen ontslag te nemen, maar genant was het wel. Gelukkig is dat hele Flashback-circus opgeheven.

De correlatie tussen advertentie grootte en recensie grootte is bijzonder hoog.

Dat betwijfel ik ten zeerste. Recensies zijn ongeveer 200 woorden lang, m.u.v. de openingsrecensie en een paar iets langere recensies in een steunkleur. Die worden (niet door mij) als zodanig gekozen op journalistieke en smaaktechnische grond.

Ook de inhoud van recensies van platen waarvoor geadverteerd wordt is over het algemeen zeer lovend.De inhoud van de recensies is over het algemeen zeer lovend, of er voor wordt geadverteerd of niet. Van mij mogen er wel meer negatieve recensies in. Er komen echt geen 58 goede cd’s per twee weken uit. Ik maak mij er ook schuldig aan (minder dan gemiddeld, denk ik wel) en dat komt omdat het recensentencorps voor het grootste deel uit genrespecialisten bestaat. Dat kan blijkbaar niet anders.

Zo kan de Oor het zichzelf verkopen dat de alle recensies van de laatste 6 platen van (o.a.) REM de zin hebben "De laatste 10 jaar maken ze geen fatsoenlijke plaat, maar dit is een juweel".

Ik heb die recensies niet bij de hand, dus inhoudelijk kan ik er niet op reageren, maar om een verband te leggen met de advertentie-afdeling is laster. Van mij is nog nooit een woord gecensureerd. En Erik van den Berg, die R.E.M. volgens mij doorgaans bespreekt, heb ik leren kennen als een zeer integere man. Hij is bovendien zelf de coördinator van de recensierubriek, dus het lijkt mij sterk dat hij zichzelf op het matje zou roepen.

Te weinig steun voor vaderlands talent.

Dat zou kunnen. Er zijn redenen aan te dragen waarom er niet meer Nederlandse acts in staan (gigantisch breed muzikaal aanbod, beperkte ruimte) maar dan nog valt daar altijd over te discussiëren. De relatief onbekende Nederlandse artiesten die ik goed vind (Aardvarck, The Proov) heb ik altijd wel in het blad gekregen. Het hangt er vaak maar net van af hoe fanatiek een bepaalde medewerker over een act is.

Plus het feit dat de Oor niet echt meer bovenop de "muzikale" i.p.v. commerciele ontwikkelingen zit.

Ik denk dat die muzikale ontwikkelingen niet meer zo eenduidig te benoemen zijn als in het verleden. Het spectrum is enorm diffuus geworden. Ik weet eerlijk gezegd ook niet zo heel goed hoe OOR dat vroeger deed. Ik werk er sinds 1998. Ik weet wel dat het altijd weer koorddansen is tussen wat artistiek en wat commercieel verantwoord is. Ik denk (allicht) dat we dat helemaal zo gek niet doen.

Je kunt nog zo'n diarreeplaat maken (Sita, Birgit, Kane, Di-rect, LIve en ga maar door), als het succes heeft komt er een groot en kritiekloos artikel.

Dat laatste is dus niet de bedoeling (maar ja, zijn de artikelen over "goede" acts niet minstens zo kritiekloos? – andere discussie!) (en het laatste artikel over Live was nou bepaald niet kritiekloos) maar inderdaad: een populaire artiest is per definitie interessant. Het is dat ik op zaterdagavond voor de radio moet werken, anders was ik dolgraag dit weekend naar de Rijnhal gegaan voor een artikel over Gigi d’Agstino. Wie is die man? Wat denkt hij? Ben ik razendbenieuwd naar.

het feit dat het allemaal zo verdomde politiek en cultureel correct is. Vooral die Moordlijst. Wat een pretentieus zooitje. Bah.

Kijk, deze persoon heeft dus een heel ander probleem dan de Zoppo-fan. De Moordlijst is trouwens een co-productie met de VPRO. Er doen ook mensen van diverse andere media aan mee. Het is niet meer en niet minder dan een afspiegeling van wat het Nederlandse popjournaille goed vind die week. De enige pretentie schuilt in de veronderstelling dat andere mensen daar misschien benieuwd naar zijn.

Allemaal prachtige, vooruitstrevende en kunstzinnige muziek en zo, maar het belangrijkste ontbreekt: opwinding.

The Streets, Danko Jones, Akufen, El-P, Trail Of Dead niet opwindend? Ik denk dat jij hier een andere discussie wilt beginnnen.

Je ziet bij Oor dat de schrijvers (want een goed verhaal maken, kunnen ze wel) echt gaan voor de interessante artiesten, de artiesten met een verhaal, de rare vogels. En dat is helaas lang niet altijd mijn pakkie an.

Interessante artiesten² Ze maken het het wel heel bont daaro bij OOR!

-- JoB (jobwit@vpro.nl), June 21, 2002.

want met deze laatste bands zullen ze echt niet veel extra lezers krijgen. Met alle respect Michael, ik vind je ideeen van weinig realiteitszin getuigen

Dit is weer hetzelfde punt als enige weken geleden in de Pinkpop discussie. Ik denk dat stellingname meer oplevert dan van start af relativeren. Mijn hart en geest zijn ruim, maar als ik alles tracht te begrijpen en vergoeilijken ...
Begrijp me niet verkeerd. Ik ben een (bijna) 32-jarige werkende man wiens CD collectie vooral uitblinkt door conservatimse. Ik snap de problemen van een groot blad dat moet balanceren tussen verkoopcijfers en nieuwe dingen ontdekken. Mijn punt blijft dat het steunen van al te conservatieve keuzes hierin zonde is.
Ik heb die recensies niet bij de hand, dus inhoudelijk kan ik er niet op reageren, maar om een verband te leggen met de advertentie- afdeling is laster
Job: ik wil zeker niet lasteren. Maar neem die REM recensies er maar eens bij, het is echt hilarisch!

-- Michael (mamilo@planet.nl), June 21, 2002.

En verder: Ja, graag veel meer negatieve recensies!

-- Michael (mamilo@planet.nl), June 21, 2002.

Dat Oor veel mensen hier op het forum niet meer aanspreekt, heeft inderdaad te maken met de doelgroep. Oor niet meer leuk? Ga The Wire of Gonzo Circus lezen. Er is helaas geen NL alternatief voor, maar daar hebben we het al vaker over gehad.

Wat ik wel ontzettend storend vind bij Oor zijn de artikelen waar warordt aangepresen 7 bladzijdes aan een bepaalde artiest te wijden, om er vervolgens achter te komen dat er van die 7 er 3 totaal volstaan met foto's. Als ik een postermagazine wil kopen ga ik naar de kiosk, denk ik dan. Oor doet zichzelf hiermee te kort, want dit is gewoon bladvulling en volgens mij volledig oninteressant voor minstens 90% van de lezers (sprak hij zonder dat hij enige grond heeft voor dat percentage).

Job zegt ook, terecht, dat het stuk over Sita goed was, maar m.i. gaat dat inhoudelijk dan weer teveel naar MOR.

Gigi d’Agstino. Wie is die man? Wat denkt hij? Ben ik razendbenieuwd naar.

Dat kan wel zijn, maar hoort dat dan in een blad als Oor thuis? Leuk voor een diepte-artikel in de zaterdagbijlage van de Volkskrant ofzo, maar of Gigi D'agostini past binnen het toch vrij brede kader van oor waag ik te betwijfelen.

-- bas (bas@kindamuzik.net), June 21, 2002.

Gigi d’Agstino. Wie is die man? Wat denkt hij? Ben ik razendbenieuwd naar
En wat denkt Mat Herben?

-- Michael (mamilo@planet.nl), June 21, 2002.

Als hij niet aan Pimmetje denkt

-- Michael (mamilo@planet.nl), June 21, 2002.

Dit is weer hetzelfde punt als enige weken geleden in de Pinkpop discussie.

Ja, dat viel me ook op. Je ben wel consequent in je mening. Ik ook trouwens. :)

Ik denk dat stellingname meer oplevert dan van start af relativeren. Mijn hart en geest zijn ruim, maar als ik alles tracht te begrijpen en vergoeilijken ...

Tja, ik relativeer nu eenmaal vrij snel, heeft met m'n opvoeding te maken denk ik. Maar het lijkt me een veel zinniger discussie om op deze plaats KindaMuzik en Think Small en de Subjectivisten zelf te bekritiseren. Die zijn namelijk niet commercieel, kunnen ook sneller wat doen met je kritiek. Of, als je echt graag dingen afkraakt, pak de HitKrant ofzo.

En verder: Ja, graag veel meer negatieve recensies!

Nee, nee en nog eens nee! Dit is al in diverse discussies aan de orde geweest, maar wat schiet je op met een negatieve recensie? Ik houdt ontzettend veel van muziek, koop ruim 200 Cd's per jaar en nog flink wat platen en singles. Ik vind het ook leuk om erover te schrijven en er met anderen over te discussieren. En dit alles met maar één reden: dat ik muziek zo ontzettend mooi vind.

Kijk, als er een plaat/cd is die ik echt leuk dacht te vinden, omdat ik andere dingen van de artiest in kwestie leuk vind, of omdat het in een genre past waar ik erg van houdt, dan wil ik best vertellen dat de cd behoorlijk tegenvalt. En het kan misschien eens leuk zijn om al journalistje spelend eens iets totaal anders te beluisteren dan je altijd doet en daar dan iets over te schrijven. Maar - en misschien klinkt dit heel raar - ik vind het helemaal niet zo leuk om naar slechte muziek te luisteren.

Natuurlijk, er verschijnen voor mij geen 58 goede Cd's per weken. Voor Job ook niet, evenmin voor Michael. Maar als we de Cd's die we leuk vinden bij elkaar optellen, komen we toch wel aan dat aantal.

-- Martijn @ Think Small (thinksmallzine@hotmail.com), June 21, 2002.

Nee, nee en nog eens nee! Dit is al in diverse discussies aan de orde geweest, maar wat schiet je op met een negatieve recensie? Ik houdt ontzettend veel van muziek, koop ruim 200 Cd's per jaar en nog flink wat platen en singles. Ik vind het ook leuk om erover te schrijven en er met anderen over te discussieren. En dit alles met maar één reden: dat ik muziek zo ontzettend mooi vind.

Maar het is een feit (subjectief gezien natuurlijk ;-) dat er genoeg kutplaten worden uitgebracht. Ook in genres waar je jezelf als liefhebber van beschouwd. Die platen koop je natuurlijk niet, vind je zelfs vrijwel nooit in de winkel, maar als promo krijg je vaak echt bagger onder je neus geschoven. Dat is inderdaad niet leuk om te luisteren, maar er mag zeker negatief over geschreven worden. Kan voor de lezer best leuk zijn, overigens; zeker als het èn amusant geschreven is èn de lezer van de broodnodige informatie voorziet. De artiest in kwestie heeft er uiteraard veel tijd ingestoken, maar weet dat door iets uit te brengen, hij of zij zich bloot stelt aan de medogenloze buitenwereld, waarin nu eenmaal het recht van de sterkste geldt. Ik pleit daarom ook voor meer negatieve recensies, want er komen nog altijd meer slechte platen uit dan goede, zeker in dit digitale tijdperk waarin iedere idioot zijn zieloerselen op cd kan branden om het daarna te verkopen als muziek.

-- bas (bas@kindamuzik.net), June 21, 2002.

Het probleem met negatieve recensies is dat deze vaak zijn gebaseerd op heel persoonlijke voorkeuren. Kijk, veel mensen vinden muziek niet mooi als ze een beetje vals is en/of klinkt alsof ze in de huiskamer is opgenomen. Ik vind dat echter soms wel mooi, maar zeker niet per definitie, en kan dus niets met een recensie waarin de auteur zegt "dit klinkt behoorlijk vals en het is nog slecht opgenomen ook". Je moet mij ook geen platen vol met gitaarsolo's laten recenseren, ik hoor hier ook nauwelijks vers tussen het kaf en het koren. Het zou knap zijn als iemand een negatieve recensie kan schrijven, die anderen toch aan kan sporen tot het kopen van de Cd in kwestie.

Als trouwens een plaat echt kut is, waarom besluiten de media er dan niet gewoon geen recensie over te schrijven? Dát is pas een afstraffing! Als je een promo krijgt die je niet bevalt stuur je die toch gewoon terug?

-- Martijn @ Think Small (thinksmallzine@hotmail.com), June 21, 2002.

Beste Job, wat ik bedoel: als jij mag kiezen: een interview met een redelijk succesvolle rockband die verder weinig te melden heeft, het allemaal voor de lol doet (zonder dat daar extreme rock'n roll taferelen bij komen kijken) en verder de muziek voor zich laat spreken of een interview met een getergde muzikant, dramatisch levensverhaal, aan de drank en aan de dope, mamma sloeg hem, pijn in muziek, succes achterwege gebleven ondanks lovende kritieken, in zichzelf gekeerd en wereldvreemd, dan ga je vanuit journalistiek oogpunt voor het laatste. Toch? Zit een mooier verhaal in.

Want volgens mij is dat één van de reden dat bands als Muse, Radiohead en diverse anderen het zo goed doen bij de pers. Ze hebben een verhaal. En daar zijn journalisten gek op.

-- wouter (wvsredactie@home.nl), June 21, 2002.

wat een geluk dat er internet is, iedere stroming, mening, smaak komt aan bod en je kan tientallen verschillende recensies van een plaat lezen eer je hem koopt. Al moet ik zeggen dat het soms LIJKT dat men elkaar napraat, maar dat weet ik niet zeker. Enige jammere vind ik wel weer van al die gespecialiseerde e-zines en logs dat je niet snel een goede plaat uit een compleet ander "fout" genre tegenkomt (fout in de ogen van alt/lofi/indie/underground). Er moeten toch ook wel een PAAR goede platen worden gemaakt in genres als symfometal (brrr), fusion (boe !!), reggae, jazz... Ook daar zijn toch wel waarschijnlijk een paar geniale gekken.

-- martinus (martin@cheech-wizard.com), June 21, 2002.

probleem met meeste tijdschriften (en dat is incl online media): het is te statisch. pop 'n' rock is een levend iets. zet je gedachten op papier (of een scherm) > het is PERMANENT en botst met zijn subject (muziek). daarom zijn boards juist zoveel *beter*: ze leven.

-- nathalie (stevienixed@yahoo.com), June 21, 2002.

Maar op geluidsdrager vastgelegde muziek is toch juist bij uitstek statisch?

-- gieteling (neben10@hotmail.com), June 21, 2002.

ook statisch?

-- gieteling (neben10@hotmail.com), June 21, 2002.

media botst altijd met haar subject. alleen wanneer media real life events gaat uitzenden botst zij niet. de botsing maakt het vaak juist zo interessant.

-- theo ploeg (theo@cut-up.com), June 21, 2002.

Laten we nu dan eens echt die discussie met goede onderbouwing aangaan: wat is er zo slecht aan OOR? Wat zou er dan anders moeten? En waarom? Hoe haalbaar denk je dat dit zelf is?

Laat ik eerst eens zeggen wat er goed aan is: de artikelen zijn over het algemeen goed geschreven en de foto's zijn van hoog niveau.

Wat kan beter?

De vormgeving is nogal vlak. Dat Anton Corbijn nummer was op dat punt echt een enorme vooruitgang.

Het is teveel infotainment achtig met van die obligate interviewtjes. Zo'n lekker venijnig stuk over Sita, dat mag best eens wat vaker. Maar ook eens een keer een wat diepgravender essay of een kort verhaal van een populaire schrijver zou een idee zijn. En de andere kant op: Oor heeft een scherpe roddelrubriek, Ontvreemd, maar die staat er niet elk nummer in..

-- Martijn ter Haar (wmterhaar@myrealbox.com), June 21, 2002.

Dat kan wel zijn, maar hoort dat dan in een blad als Oor thuis?

Als het een boeiend verhaal oplevert wel, denk ik. OOR gaat over popmuziek. Dat is een ontzettend brede kerk. Volgens mij moet iemand een interessant verhaal kunnen schrijven over Gigi d'Agostino. Dat zou ik heel graag lezen. Ik heb een paar jaar terug een stuk geschreven over DJ Jean. Dat vind ik boeiend, zo iemand. Een paar maanden terug heeft mijn collega Koen Poolman een interview gemaakt met DJ Tiësto. Muziek waarvan ik spontaan met mijn hoofd van tegen de muur ga bonken. Ik vind het één van de beste stukken die dit jaar in het blad heeft gestaan. Toch betekent dat niet dat alles dus kan. Jody Bernal interesseert mij geen flikker. Daar zit volgens mij ook helemaal geen verhaal in. Maar als iemand mij van het tegendeel wilt overtuigen... Volgens mij moet voor een blad als OOR aan minimaal één van twee criteria worden voldaan om er over te schrijven: vind je het goed? en/of vind je het interessant? Als het goed geschreven is, ben ik in staat een hoop interessant te vinden. Het blijkt dat veel mensen die wel over popmuziek willen lezen, alleen willen lezen over artiesten die zij goed vinden. Dat vind ik jammer.

-- JoB (jobwit@vpro.nl), June 21, 2002.

"De vormgeving is nogal vlak. Dat Anton Corbijn nummer was op dat punt echt een enorme vooruitgang."

ik had het idee dat de OOR na dat nummer wel een heel klein beetje ging experimenteren met vormgeving en foto's. mary J blige waren geloof ik een paar opvallende foto's en nog zo wat dingen, ik dacht dat het wel wat vooruitging.

weet je wat ik nog altijd jammer vind.. toen ik lid werd van OOR had het een harde kaft en nu is het een kaft van een stuk mindere kwaliteit, die al gekreukt bij me thuis aankomt... :(

-- Ludo (ordinarypeoplerecs@hotmail.com), June 22, 2002.

Maar op geluidsdrager vastgelegde muziek is toch juist bij uitstek statisch?
Uh neen.

-- nathalie (stevienixed@yahoo.com), June 22, 2002.

Zou je me uit kunnen leggen waarom niet?

-- gieteling (neben10@hotmail.com), June 22, 2002.

Job

Ik meen dat het in een memoriam voor Jip Goldstein (schrijf ik zijn naam zo goed?) was. Volgens mij was die geschreven door Bert v/d Veer (kan dat kloppen of heb ik nu de verkeerde naam). Het ging over de verschillende manieren waarop de twee dachten over de toekomst van de muziek. Vd Veer zag het in de 'intelligente muziek', Goldstein juist helemaal niet.

In mijn ogen was jullie blad de laatste drie, vier jaar teveel doorgeslagen naar de intelligente kant. Of naar de LIEDJES-kant (Exelsiorspul). Laten we het zo zeggen: de echte grote artikelen gingen over artiesten die je daarbij kunt rekenen. Niet dat de rest vergeten werd trouwens, maar die heeft soms te weinig aandacht gekregen. Da's jammer.

Ik neem het Oor best wel een beetje kwalijk dat ze de laatste jaren bands als TurboNegro en Ween (ze blijven leuk) compleet over het hoofd zagen en andere stromingen te laat signaleerden. En nu Motorpsycho LIEDJES maakt, loopt heel schrijvend NL ineens met ze weg. Het zal wel aan mij liggen, maar ik vind/vond de rockende, trippende Motorpsycho veel leuker.

-- Wouter (wvsredactie@home.nl), June 23, 2002.

Ik denk dat je Bert van de Kamp bedoeld. van der Veer is oud-hoofdredacteur van RTL 4.

Wat je kritiek op de inhoud betreft: iedereen zal wel vinden dat zijn/haar muziekstijl te weinig belicht wordt. Ik ben meer een liedjes-liefhebber (zij het niet per se Excelsior) en vind dat genre juist behoorlijk onderbelicht, het is in ieder geval een muziekstijl die verre van "intelligent" is. Een band als Belle & Sebastian heeft een behoorlijk aantal fans hier, die (dit is letterlijk gebeurd) gaan huilen als ze de zaal niet meer inkunnen bij een optreden, maar in OOR stond er slechts een matig overzichtsartikel van een paar pagina's. (Ja, ik weet dat die lui nauwelijks interviews geven, maar zelfs met dat gegeven is meer te doen dan wat quotes uit andere interviews aaneen plakken en een discografie letterlijk van de website kopieren.)

Ik kan me van Ween herinneren dat ze een aantal jaar terug wat meer aandacht kregen in Oor. Bestaan ze eigenlijk nog?

-- Martijn @ Think Small (thinksmallzine@hotmail.com), June 23, 2002.

Ik vind dipegaande interviews/artikels over kane, sita, live of wie dan ook niet interesant.. Dat komt doordat het gros van de muziek die in de onze op verkoopcijfers gebaseerde top 40 voorkomt, muziek- technisch flinterdun is, voorzover ik verstand ervan heb.. Ik bedoel daarmee dat er naast de grote zang/instrument talenten verder weinig creativiteit te vinden is.. Bijna alles wat verschijnt is een kopie of bijna volledige overname van een beproefd recept, een paar uitzonderingen daargelaten. Het commerciele aspect is al tientallen jaren lang inmiddels min of meer het belangrijkste voor de muziek. Niet voor fans en liefhebbers, maar wel voor de mensen die het voor het zeggen hebben bij maatschappijen.. Dit is ietwat offtopic, maar kapitalisme is zo essentieel geworden voor de wereld van tegenwoordig, niemand kan zich er aan ontrekken wil hij/zij overleven.. zodoende.. Ik zou de mensen het liefst alleen nieuwe ontwikkelingen en stromingen en hele werelden meer laten zien, die in de muziek zit die daar minder/niet door beheerst wordt.. Als ik een muziekblad had of iets dergelijks...

vrede..

-- (tijdelijketeringzooi@hotmail.com), June 23, 2002.

Je moet altijd voor ogen houden dat je eigen mening ook maar een mening is. Mensen wiens passie muziek is, dragen al snel iets uit van: er bestaat zoveel goede muziek, maar niemand kent het, en daarom luistert iedereen maar naar iets plaatsvervangends en minder goeds. Ikzelf ontsnap daar ook niet aan, maar het is gewoonweg niet reeel. Ik ga nu uit mijn dak op Deerhoof, bijvoorbeeld. Heerlijk gekke freakrock met vriendelijk karakter. Maar eenieder wie ik het heb laten horen werd gillend gek. En daar zit hem de kneep: het gros van de mensen luistert liever naar Kane dan naar Stuurbaard Bakkebaard. En dus leest het gros van de mensen ook liever over Kane dan over Stuurbaard Bakkebaard. En die verhouding is zodanig dat een tijdschrift dat enkel over Stuurbaard Bakkebaard schrijft amper levensvatbaar is, in het kleine NL (let wel). OOR bewandelt de middenweg, waardoor dankzij de populaire bands ook de kleintjes aan bod komen. Die verhouding ligt ietwat scheef, ten nadele van de kleintjes, mijnzerzijds: maar hij is er wel, gelukkig.

Terug naar eigen mening: ikzelf lees het liefst over dingen die ik niet ken. Ook daarin echter, verschilt dit van de meerderheid. De meeste mensen slaan artikelen over bands die ze niet kennen klakkeloos over. Conclusie: vul een tijdschrift met enkel onbekend werk, en het blijft liggen. Zet het voor een deel vol met het bekende werk en het verkoopt wel. En duim er dan maar voor dat een klein percentage van die lezers ook iets oppikt uit het hun onbekende materiaal.

-- Roger Teeling (rogerteeling@hotmail.com), June 23, 2002.

Het commerciele aspect is al tientallen jaren lang inmiddels min of meer het belangrijkste voor de muziek. Niet voor fans en liefhebbers, maar wel voor de mensen die het voor het zeggen hebben bij maatschappijen.. Dit is ietwat offtopic, maar kapitalisme is zo essentieel geworden voor de wereld van tegenwoordig, niemand kan zich er aan ontrekken.

Uit de toon proef ik dat je dat negatief bedoelt. Bikkelhard (Amerikaans) kapitalisme is echter essentieel geweest voor de ontwikkeling van vijftig jaar rock & soul, de mooiste kunstvorm aller tijden.

-- JoB (jobwit@vpro.nl), June 23, 2002.

Ik wist ook wel dat zoiets niet haalbaar was, maar het is iets wat ik mischien zou doen als ik erg rijk was.. En daar zit het probleem dat geldt voor bijna iedereen want 98% van de wereld kan weinig doen zonder er geld voor te vragen anders overleeft men niet! Verder wat ik schreef was niet speciaal negatief bedoeld, alleen wel in de zin dat ik vind dat het niet eerlijk is dat de muzikale kant van muziek niet zo belangrijk is voor wat het grote publiek aangeboden krijgt.. Pop/top 40 etc, de dingen die oha gebaseerd zijn op beproefd recept enzo worden bwvsp opgedrongen aan mensen, omdat niet commerciele genres/stromingen gewoonweg weinig kansen hebben om veel mensen te bereiken..De wereld zou veel interesanter zijn als er een beetje evenwichtigere verdeling was qua aandacht voor verschillende soorten muziek. En commercialisatie van muziek heeft nog bijna nooit een positief effect erop gehad volgens mij..

-- Dj Twilite Tonez (tijdelijketeringzooi@hotmail.com), June 24, 2002.

Eén voorbeeldje: disco is een vercommercialiseerde vorm van soul en funk. Waar zouden we zijn zonder disco?

-- JoB (jobwit@vpro.nl), June 24, 2002.

uhm.. Ik heb geen idee..

-- Dj Twilite Tonez (tijdelijketeringzooi@hotmail.com), July 01, 2002.

Waar zouden we zijn zonder disco?
No, murder on the dance floor!

-- nathalie (stevienixed@yahoo.com), July 01, 2002.

Ik wil WEL lezen over Gigi D´Agostino! Als er zoiets groots op muziekgebied gebeurt, wil ik erover lezen. Ook al zal ik nooit en nooit een CD van m opzetten.

OOR heeft mijns inziens de taak om verslag te geven van alle interessante (helemaal gelijk Job!) ontwikkelingen op muziekgebied, of dat nu Motorpsycho, Sita of de Peppers zijn. Wel vind ik dat OOR zich minder moet laten leiden door het nieuwe releases schema. Ik zie zo vaak interviews met artiesten die wegens een nieuwe CD voor promo in NL zijn. En dan krijg je zo´n standaard verhaal waar eigenlijk niets instaat. Ander voorbeeld: Wat doen de Dandy Warhols bijvoorbeeld in OOR? Had dat MAANDEN eerder gedaan of laat t. Nu weet iedereen het wel....maar ze waren nu eenmaal in NL en interviewbaar. Had liever een verhaal over de nieuwe Punk-hype geschreven, want die is er wel degelijk! Tegen de tijd dat OOR dat in de gaten heeft, is de hype al over het hoogtepunt heen. En dat is mijn belangrijkste kritiek. Als je de beste journalisten van NL in je huis hebt, waarom krijg je het dan niet voor elkaar om de trends te signaleren en te verslaggeven als ze gebeuren?? Luisteren ze geen radio? Checken ze nooit wat de hippe kids doen? Komen ze weleens UIT de journalistengordel??

In die zin alle hulde voor het Sita artikel, dat duidelijk een verhaal is dat niet gevangen is in dat journalistengordeldenken en handelen. En ook alle hulde voor de buzz top 40, waarin OOR de eigen muziekwereld op volgorde zette en beoordeelde. Weliswaar over de eigen gordel, maar dan wel met de goede insteek. Dat wil ik lezen! Meer van dat en ik neem weer een abonnement!

-- meccintos (meccintos@hotmail.com), July 04, 2002.

Ik moet zeggen dat het interview met Boards of Canada vrij essentiele kost was. Misschien het beste sinds dat vecht-interview met Keith Richards uit pakembeet 1972. Een beetje meer vooruitziende blik kan geen kwaad en wat meer fantastie ook niet wat dat betreft was dat B&S artikel zoals hierboven beschreven (heb het zelf niet gelezen) natuurlijk een gemiste kans, die band is geschapen om hoogdravende fantasie epistels met 50 literaire referenties en Penmaniaanse zijpaden per alinea over te schrijven. Of juist ongenadig kapot te schrijven natuurlijk. ;)

-- Omar (omar@kindamuzik.net), July 09, 2002.

Hoi,

Op welke doelgroep richt oor zich? Ik mis bijvoorbeeld de recenties en intervieuws van Bert v.d. Kamp.

-- John van Schoonderwalt (jetjo@home.nl), August 02, 2002.