Jullie weten best wat ik bedoel. Draai je iets dat je gevoelens verwoordt of juist iets dat verzachtend/ afleidend werkt? Ik heb eerlijk gezegd niet gedacht dat ik anderhalve dag na de moord op Fortuyn nog zo aangeslagen zou zijn. Wat platen betreft ga ik voor verwoording. Net als op en na 11 September draai ik Low en Ida.

-- Arien (saguamura@home.nl), May 07, 2002

Answers

Ik was (en ben) erg aangeslagen. Ik heb voor mijn gevoel niet bewust enkele platen uit de kast gepakt. Big Black: Songs About Fucking & Nine Inch Nails: The Downward Spiral. Maar omdat ik me vrij klote bleef voelen ben ik voor de afleiding gegaan: en dat ging als vanouds prima met mijn favoriete nummmers van The Legendary Pink Box van, jawel, The Legendary Pink Dots (Hauptbanhof, (still) Defeated, Close Your Eyes You Can Be A Space Captain).

-- Roger Teeling (rogerteeling@hotmail.com), May 07, 2002.

Precies hetzelfde als daar voor. The Streets en Felix Da Housecat, soundtracks voor het leven in de 21ste eeuwse stad. Het verbaast me meer hoe weinig de moord me echt doet, meer een interessant abstract sociologisch probleem gekoppeld aan ergernis over gebrek aan kritisch denken (uitzonderingen Herman Pleij en Freek de Jonge en de natuurlijk de internet crew waar blijkbaar de vrije geesten naar toe zijn gevlucht. Tweedelingen? Ik kan je er een handvol noemen.)

Maar als ik er nu zo over denk zou het sarcasme van Dead Kennedy's wel goed voelen.

-- Omar (omar@kindamuzik.net), May 08, 2002.

Dit soort dagen heb ik juist weinig behoefte aan muziek. Had maandagmiddag vier Cd's uit de VS binnen gekregen en daar heb ik er nog maar drie van beluisterd. Al heb ik gisteravond bedacht de TV maar een tijdje te mijden. Omdat mijn mening op dit moment nogal not-done is, in ieder geval wil niemand hem horen. (niet radicaals ofzo, maar ik was en ben tegen de meeste ideeen van LPF en denk dat we dit vooral als een uitzondering moeten zien, niet als een "klimaat dat is geschapen" door wie dan ook)

Na 11 september liep ik dagenlang met dat ene zinnetje uit The Mountain Goats' "Waving At You": "Nothing Makes Any Sense Anymore". Niet dat de rest van dat nummer ergens op sloeg op dat moment (volgende regel is "But everything rhymes"), maar toch, het vatte nogal kernachtig mijn gevoel in die dagen samen.

-- Martijn (thinksmallzine@hotmail.com), May 08, 2002.

ok, voor de duidelijkheid, met "dit" bedoel ik de moord.

-- Martijn (thinksmallzine@hotmail.com), May 08, 2002.

toch raar hoe groot die schok bij sommige mensen is. na een avond was het wel weg bij mij hoor.. platen: - the bees - kirsten - zoppo - coldplay - i am kloot - orchestra baobab

allemaal toevallig natuurlijk.

-- Ludo (ordinarypeoplerecs@hotmail.com), May 08, 2002.

Toen ik het hoorde was er geen muziek bij, alleen maar de TV die aan stond. En vervolgens iets wat triest was en niet al te veel opviel omdat ik het toch al kende: Bonnie Prince Billy / Tindersticks / Pulp.

-- Norbert (norbert@kindamuzik.net), May 08, 2002.

Het verschil in schok zit hem ook in de meervoudigheid van het geval, denk ik. Ik gruw van dit soort brute geweldsplegingen, en was daarom geschokt, zoals ik dat ook was van 9-11, verkrachtingen, genocide, vierendelingen, of het hele Gerrit-Jan Heijn gebeuren (Nederland heeft zijn onschuld verloren, zeggen ze dan: nou, die was allang weg hoor!). Politiek hebben we een interessant fenomeen verloren. Naar het zich laat aanzien was de dader eerder een doorgeslagen einzelganger ipv de spreekbuis van een partij die vrije meningsuiting de bek willen snoeren. Dat scheelt. En was maandag nog niet bekend echter, dus speelde het wel mee in de sentimenten, natuurlijk. Inmiddels is het bij mij weer een stuk rustiger. Het blijkt 'gewoon' moord, geen 'staatsgreep'.

-- Roger Teeling (rogerteeling@hotmail.com), May 08, 2002.

Ik hoorde van de moord toen ik aan het forensen was, bij station Schiphol. Ik had Acme-Plus van de Jon Spencer Blues Explosion op mijn discman, degene tegenover mij kreeg telefoon en ik begreep uit de flarden die ik opving tussen de gesyncopeerde riffs door dat Fortuyn was dood geschoten.

De emotionele impact was 0,0 zowel naar de positieve en negatieve kant toe. Ik vind het alleen wel interessant. Ik heb de CD afgeluisterd.

Toen ik thuis kwam had ik om de een of andere reden wel How Can We Hang On To A Dream in mijn kop zitten, terwijl ik dat in geen jaren gehoord heb. Wie kan hier een mooie Freudiaanse verklaring voor geven?

-- Martijn (wmterhaar@myrealbox.com), May 08, 2002.

Voor mij heeft het met 3 factoren te maken. 1) Het gebeurde op een plek die ik ken. 2) Ik blijf het nieuws op de voet volgen, vooral via internet. Ik zoek dus geen afleiding en maak het mezelf dus naar. 3) Onbegrip. Dat zoiets grotesks en volkomen zinloos moest gebeuren. Te bizar voor woorden.

Aaaanyway, het leven gaat door. In Israel zijn ze ook weer begonnen met elkaar uit te moorden en vanavond is er voetbal en Do Make Say Think in de Vera. Whatevah!

-- Arien (saguamura@home.nl), May 08, 2002.

Wie kan hier een mooie Freudiaanse verklaring voor geven?

Je onverschilligheid ging toch tegen je gevoel in en je onderbewuste zorgde er voor dat er toch wat ging spelen en liet die songtitel bovenkomen.

Maar inderdaad. Het leven gaat weer door. Het heeft zoveel gescheeld dat het een daad van één gek is geweest en en geen strijd ontstaat tegen een groepering. Gisteren trouwens wel Ruud de Wild gehoord bij BvD die zei dat zoveel in de krant onzin was, al die tekeningen en verslagen. Maar ja, het gaat natuurlijk om de daad zelf.

-- Norbert (norbert@kindamuzik.net), May 08, 2002.

Gelukkig, ook hier vooral "het leven gaat door"-gevoelens. De avond zelf had ik geen tijd er echt aangeslagen door te zijn. Eerst overheerste de schok, toen de sensatiezucht -of andersom- en toen meteen de walging en kwaadheid over zowel al die domme meningen en duidingen die overal opdoken (vooral de programma's van beide Barends). Pas in de trein, de ochtend erop, kwamen 'echte gevoelens' boven. Meer een triestheid, het voelde als teleurstelling [waarover?]

Na een dagje buiten Nederland vertoefd te hebben, en nog een nachje slapen, is het alweer over. *Ik* ben mijn held/leider/messias niet verloren, ik kende de plek ook niet, moorden gebeuren alke dag overal, etc.

Muziek vroeg u? Ik draai nu de OST van "8 Femmes". Nee, geen enkele relatie nee.

-- Lava (reconstruct@nme.com), May 08, 2002.